Insulinooporność jest często występującym zjawiskiem u starszych osób, chociaż staje się coraz bardziej powszechna we wszystkich grupach wiekowych, w tym u osób w młodym i średnim wieku z nadmiernym stopniem otłuszczenia ciała, prowadzących zdecydowanie siedzący tryb życia [1]. Niewątpliwie ponadprzeciętne odkładanie się zapasowej tkanki tłuszczowej w organizmie, zdefiniowane jako nadwaga (BMI 25,0 – 29,9 kg/m2) lub otyłość (BMI ≥ 30 kg/m2) jest dobrze udokumentowanym czynnikiem ryzyka rozwoju cukrzycy typu 2, bowiem wiąże się ze zmniejszonym wychwytem glukozy przez komórki.
Liczne dotychczas przeprowadzone badania naukowe potwierdzają korzystny wpływ różnych metod ćwiczeń na poprawę wrażliwości na insulinę [2]. Wydaje się, że połączenie ćwiczeń o charakterze aerobowym z treningiem siłowym jest najskuteczniejszą strategią treningową w celu poprawy wrażliwości na insulinę, chociaż dalsze badania kontrolujące objętość treningu są uzasadnione. Ponadto wykazano, że trening interwałowy jest szczególnie skuteczny zarówno przy umiarkowanej, jak i wysokiej intensywności, zalecanej zgodnie z indywidualną zdolnością uczestnika do spełnienia wymagań określonego ćwiczenia.
W lutym obecnego roku w czasopiśmie Journal of Epidemiology ukazały się rezultaty japońskiego badania kohortowego, obejmującego grupę 6883 mieszkańców japońskiego miasta Okazaki będących w wieku od 40 do 79 lat, którego celem była ocena wpływu aktywności fizycznej we wcześniejszych dekadach życia na oporność insulinową u osób w średnim i starszym wieku w Japonii [3]. Japońscy naukowcy zaobserwowali, że kobiety i mężczyźni, którzy uprawiali regularnie aktywność fizyczną we wczesnych dekadach swojego życia rzadziej cierpieli z powodu insulinooporności w późniejszym okresie życia.
Z kolei w systematycznej pracy przeglądowej i metaanalizie z 2014 roku, w której uwzględniono dane 2509 zdrowych dorosłych osób wykazano, iż powtarzalne wykonywanie ćwiczeń fizycznych jest cenną strategią podstawowej opieki zdrowotnej dla społeczeństwa w celu poprawy wrażliwości na insulinę i co za tym idzie obniżenia ryzyka rozwoju cukrzycy typu 2 wynikającego z oporności insulinowej [4].
W jeszcze innym systematycznym przeglądzie fachowego piśmiennictwa i metaanalizie, obejmującej 14 randomizowanych, kontrolowanych badań klinicznych z udziałem 411 dorosłych uczestników ze stwierdzoną cukrzycą typu 2 wykazano, iż regularne podejmowanie wysiłku fizycznego przyczynia się do znaczącej poprawy wrażliwości na insulinę u osób z cukrzycą typu 2, która w dodatku może trwać nawet dłużej niż 72 godziny po zakończeniu ostatniej sesji ćwiczeń [5].
Przeczytaj cały artykuł z uwzględnionym fachowym piśmiennictwem na blogu Muscle Zone
Źródło fotografii: pixabay.com
